سبک‌تر می‌کند با اشک‌ها بار گناهش را            به‌ آبِ دیده‌ روشن‌ می‌کند شام‌ سیاهش‌ را

خوشا آن‌ روسیاهی‌ که‌ در‌ این‌ دنیای‌ وانفسا            فقط‌ با آه... جبران‌ می‌کند هر اشتباهش‌ را

فقیر و خسته می‌آید به‌ سمت‌ بارگاه‌ طوس            فقط بر آستان دوست می‌دوزد نگاهش را

خوشا هرکس که در سرچشمۀ نهر رجب شسته است            همه آلودگی‌ها را و پیدا کرده راهش را

پناه آورده‌ایم امشب به سلطان و چه آرامیم             که کرده قسمت بی‌سرپناهان سرپناهش را

رجب سرچشمۀ خیر و دعای «یامن ارجوه» است            بخوان در این دعا با شوق، ذکرِ یا الهش را

کنار پنجره فولاد، در رؤیای شعبان باش            که در آن ماه می‌بیند، علی رخسار ماهش را